Bios

Moja główna stacja robocza to Dell Precision T5500 – nie taki mały potworek z mocno przesadzoną konfiguracją (kto montuje w niemal 10-letnim sprzęcie GTX1060?). Chodzi sobie grzecznie na Windowsie 10 głównie ze względu na gry. Poza tym głównie wykorzystywana jako host wirtualizacji laba i stacja robocza admina. Zazwyczaj odpalona nieprzerwanie. No ale jakoś parę miesięcy temu (jak się później okaże to dokładnie w kwietniu tego roku) komputer zaczął mieć problemy z trybem uśpienia.

Mając nieco doświadczenia przy grzebaniu w BIOSie i/lub UEFI od AMI z poziomu systemu operacyjnego, a konkretniej Windowsa, i mając problem masowej rekonfiguracji ustawień BIOSu w klastrze-prowizorce postanowiłem poszukać odpowiedników narzędzi AMI - w szczególności AMISCE dla Linuksa. Nie ma ich w miejscach z wersjami pod Windowsa. Poszukiwany plik binarny nazywa się SCELNX_64. Trochę szukania i znalazłem wspaniałe źródło - strony producentów serwerów takich jak Lenovo ThinkServer oprócz driverów zawierają także narzędzia do flashowania BIOSu a te wymagają narzędzi do jego rekonfiguracji. I to są nawet bardzo aktualne wersje (sprzed kilku dni)! Żeby było zabawniej udostępniane z całą dokumentacją skopiowaną od AMI.

BIOS, czy właściwie UEFI wydany przez AMI - APTIO 4 jest zdradziecki nawet dla osób mających już trochę doświadczenia w grzebaniu po tego typu systemach - ma się w pamięci, że w razie czego da się otworzyć klapę i przestawić zworkę, która zresetuje ustawienia do fabrycznych. Tabletu się nie otworzy tak łatwo. A o omyłkowe wyłączenie USB OTG, które wyłącza też klawiaturę w BIOSie nietrudno. Jest jednak na to sposób.

| Sprzedawane od jakiegoś czasu tanie tablety z Windows 8.1 stojące na Intelu (tak z 90% na Atomie Z3735E + 1-2GB RAM) na przykład Colorovo CityTab Supreme 8H mają nietrywialny sposób rozruchu innego systemu operacyjnego. Pierwsza przeszkoda to ukochane przez linuksiarzy UEFI - nie ma bowiem opcji legacy BIOS. Druga kwestia to fakt, że to UEFI jest 32-bitowe. Ale wszystko da się obejść.

Artykuł ten pisałem jako luźną notatkę jeszcze do wersji Consumer Preview ósemki. Od tego czasu trochę się zmieniło, lecz to, co można znaleźć w Internecie nt. tego problemu - nie. Mało kto w etapie Preview (swoją drogą od zawsze nazywano to Release Candidate, ale MS lubi podglądy więc niech im będzie) korzysta tylko z Bety – większość ludzi doinstalowywuje go obok wysłużonego XP, czy Siódemki oraz nierzadko Linuksa. Bo trzeba mieć działający system. Po setupie, który jest jak na systemy z Redmond szybki widzimy graficzny(!) bootloader, ale 99% z nas kliknie Enter lub pobawi się myszką. I to był statni raz kiedy w normalnych warunkach ujrzymy ten ekran, dający także zaawansowane opcje rozruchu, takie jak chociażby Tryb Awaryjny. Dlaczego? Część czytelników zapewne powie “Wciśnij F8”. I tu zaczynają się schody. Genialni programiści pracujący pod skrzydłami Steven’a Sinofsky’iego uznali, że skoro system odpala się 7 sekund (czysty może i tak, ale nie czepiajmy się…) to czas na kliknięcie F8 to… 200 milisekund. Naturalnie trzymanie od POSTa F8 nic nie da, bo trzeba kliknąć i wstrzelić się w ten okres czasu. Ale (na szczęście) to nie jedyny sposób aby dostać się do boot menu. Jak dowiadujemy się przez przypadek (bo po co informować użytkownika o opcjach systemu, niech się pobawi): klikając Restart (także nieźle ukryty; Ctrl+Alt+Del to jedyne graficzne miejsce z opcjami wyłączania) trzeba wcisnąć Shift. I co ujrzymy? Bootloader. Cóż. Trochę dziwne miejsce jak na uruchamianie trybu awaryjnego, ale OK. Co to znaczy? Że Okienka muszą działać, by dostać się do boot menu. Ale chyba tryb awaryjny odpalamy, jak coś nie działa. Wydawać by się mogło, że MS trochę przewidział i po awarii systemu pokazuje się niebieski ekran z bialamy literkami z listą wyboru opcji rozruchu. Otóż nie. Windows zyskal inteligencję i nawet po jednym nieudanym rozruchu (co osiąga się chociażby pięciosekundowym power buttonem) zaczyna się naprawiać. WTF?! Ratunek? Metoda zajmująca każdorazowo kilka minut: płyta instalacyjna (lub pendrive). Uwaga, to nie jest wcale takie oczywiste. Po załadowaniu całego OSa (jakby nie można tego było umieścić w menu rozruchowym samej płyty) wybieramy klawiaturę, potem Repair, następnie Advanced aż wrzeszcie Select another OS. Ręce opadają. \o/ Ale to nie koniec. Jestem w trudniejszej sytuacji, bo na laptopie, którego używam (dość powszechny problem) mam do wyboru dwa tryby magistrali SATA: Enchanced i Compatibile. Systemy do Win2k3r2, w tym XP nie wspólpracują z “fajniejszym” trybem tylko BSoDują się. Zaś Win8 nie jest wstecznie zgodny i na trybie kompatybilnym też się BSoDuje, tym razem z minką. Co ciekawe ten tryb zmienia też zachowanie hybrydowej karty graficznej, ale to temat na oddzielny tekst. Wracając do meritum. Windows używając opcji restart (też przy wyborze innego systemu operacyjnego w nowym bootloaderze) odwołuje się do trochę innef funkcji BIOSu, tak, że można łatwo się zagapić i nie wejść do SETUPa. A co z “Press any key to boot from DVD…”? Żeby było zabawnie pojawia się po kilkusekundowym blackscreenie, kiedy to płytka sprawdza dysk -.- Reasumując: żeby odpalić inny system najefektywniej i najprościej trzeba odpalić komputer z DVD, odczekać swoje i… już. Dziękujmy MS za tak dobry system. Ale zaraz? To chyba parzysta wersja.