blog.dsinf.net

Linuks ma już 21 lat. Pisać o nim można tyle, że skończy mi się miejsce w bazie danych 😉 Dlatego zebrałem kilka nieoczywistych lub najważniejszych ciekawostek o Linuksie: -Słowo Linuks można deklinować przez KS lub X -Pierwsza “dystrybucja”, czyli wówczas zbiór narzędzi niezbędnych do odpalenia kernela to MCC Interim. Udało mi się ja odpalić na QEMU. Wyniki w galerii. To naprawdę kawał historii. -Pierwsza wzmianka o Linuksie wszystkim powinna być znana każdemu https://groups.

Wiek segmentolka. O tym zadaniu mogę powiedzieć chyba parazadanie z parakonkursu parainformatycznego napisane przez humanistę.

Dzień przed przedwczoraj ukazała się zapowiadana wersja 12.2 systemu openSUSE. Po dość długiej historii wersji rozwojowych, anulowaniu jednego z Milestone’ów, problemach z kompilatorem developerzy wypuścili finalny produkt.

Po dość męczącym migrowaniu na nowy hosting nareszcie działa adres www.ds.lublin.pl. Tak jak wielu właścicieli domen postanowiłem, że subdomena WWW przekierowywuje na stronę internetową, natomiast sama domena (@) prowwadzi do serwera głównego (dla zainteresowanych: Minecraft, wymiana plików i inne). Subdomena “strona” niedługo zniknie (zresztą teraz i tak coś tam nie działa).

Nasze dane zawsze mogą przepaść. I gdy wszystko zawodzi do etapu Photorec’a zaczyna się problem: odzyskane pliki nie mają nazw. Pliki muzyczne z tagami łatwo uporządkować, fotki mają najczęściej tagi exiff. A nasze instalki - nie. Dlatego kilka rad prwencyjnych: Nigdy nie kasuj id tagów z plików muzycznych, a najlepiej ujednolicaj pisownie nazw zespołów (np. pochodzące z wielu źródeł albumy mogą stosować lub nie polskie znaczki, ciapki lub choćby frazę “The”) Ostawiaj w aparacie poprawną datę, gdyż pomoże to uporządkować odzyskane pliki w przypadku, gdy jest ich bardzo dużo Orogramowanie (a także wszystko co jest zależne od nazwy pliku) kompresuj - to nie tylko oszczędność miejsca, ale odzyskując dane stracisz tylko nazwę ZIPa, a nie pojedynczych plików.

Przetwarzając manualnie stertę katalogów doszedłem do potrzeby zwizualizowania postępu mojej pracy - głównie by się nie poddawać, ale przemyślenia nad tym problemem dawały mi chwile wytchnienia. I tak zrodził się DS progress, czyli jak go opisałem, ulatwiacz kontroli postępu pracy. DS Progress v0.2 main window Aplikacyjka trywailan i naturalnie napisana w C# w jakieś 20 minut razem z (mam nadzieję) ladnym designem i dpracowaniem fukcjonalności. Generalnie sprowadza się ona do progress bara i przycisków plus/minus.

Powodowany głównie ciekawością pobrałem ponad trzygigabajtowe iso Windowsa 8 RTM. Jak zawsze na świeżą instalację nie miałem czasu, więc chciałem dokonać aktualizacji. Niby to powinno być proste, ale MS jakoś nie lubi aktualizować wersji Preview swoich systemów (chyba po to, żeby nie korzystać z nich jako podstawowych i nie dawać możliwości posiadania legalnego i aktualnego systemu przez rok). Zrobiwszy backup odpaliłem setup.exe, który otrzymał obrzydliwy kolorek w okolicach fioletu. Niestety aktualizator uparł się, że wersji Release Preview aktualizować się nie da.

Wśród czeluści parametrów topa można znaleść batch mode, który wg. man’a służy do zapisu do pliku: staje się nieinteraktywny i zrzuca całą swoją zawartość na standardowe wyjście do wystąpienia ^C lub konkretną ilość razy określaną przez parametr -n. Gdyby chcieć zapisać dane deo zmiennej żeby móc wyciągnąć z nich dajmy na to obciążenie procesora wywołamy komedę: top -bn 1 Ale naszym oczom nie ukaże się aktualne obciążenie procesora tylko średnie od rozruchu.

Będąc lekko poddenerwowany “inteligencją” ósemki polegającą na zmianie języka systemowego na ruski po dodaniu nowego układu klawiatury wkurzyłem się kolejnym problem: podpinając kabel sieciowy do laptopa nie ujrzałem żadnego komunikatu systemowego. Wchodzę w cmd, odpalam c:\Windows\System32\IPCONFIG.EXE (%PATH% jakimś cudem znikł). Karta odłączona. Jeden z przyjaciół zagubionego w systemie MS - devmgmt.msc stwierdza że Сетевые адаптеры/Qualcomm Athertos (…) PCI-E Gigabit Ethernet Controller jest chyba włączony. Po jakimś czasie ręcznego grzebania dotarłem do problemu.

Po śmierci (albo śpiączce) modułu odpowiedzialnego za kartę SIM w mojej ukochanej Nokii N900 przyszedł dla mnie czas na trudną decyzję: jaki telefon? Ale nie miał on zastąpić N900, bo to niemożliwe, ale uzupełniać go - być komunikatorem, służyć do przeglądania internetu, ew. posiadać jakieś gry, służyć jako zapasowy notatnik i tyle. No i miał być tani. Najpierw kilka słów o historri decyzji o wyborze tego telefonu. Na początku moich rozważań pomyślałem: Windows Phone, albo HTC One V - nie jest drogi jak One X, ma ICS’a i sensowne parametry.